نقد فیلم هاوایی _ منشوری ترین فیلم 1402

فیلم ایرانی هاوایی یک فیلم کمدی درباره ماجراهای یک ورزشکار ایرانی است که برای پناهندگی به کشور دیگری می‌رود. این فیلم به کارگردانی بهمن گودرزی و با بازی امین حیایی، امیر جعفری، ریحانه پارسا و امیرحسین رستمی ساخته شده است. فیلم هاوایی در سال ۱۳۹۹ ساخته شد و در سال ۱۴۰۲ به اکران درآمد. این فیلم در اولین روز اکران خود رکورد فروش گیشه را شکست و به یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های ایرانی تبدیل شد.

فیلم هاوایی با نقدهای متفاوتی روبرو شده است. برخی از منتقدان این فیلم را یک کمدی سطحی و بی‌محتوا دانسته‌اند که با استفاده از صحنه‌های غیر متعارف و رقص امیر جعفری سعی در جذب مخاطب دارد. برخی دیگر از منتقدان این فیلم را یک انتقاد اجتماعی به مسائل مهاجرت و پناهندگی دانسته‌اند که با زبان کمدی به تصویر کشیده شده است.

در ادامه نظرات برخی افراد و رسانه ها را درباره این اثر بررسی خواهیم کرد.

نظرات فیلم هاوایی

رضا طالبی به نقل از محسن فراهانی نوشت:

این نقد که نوشته جناب محسن فراهانی هست به مخاطب این نقد کمک میکند تا پول خود را در جای بهتری هزینه کند

فیلم سینمایی هاوایی نه کارگردانی خوبی دارد، نه تصویربرداری مشخصی دارد و نه حتی بازی‌های خوبی دارد؛ ولی گویا تدارکات خوبی داشته است چراکه بازیگران در طول فیلم مدام در حال خوردن و کشیدن هستند.

این فیلم اصلا قابل نقد کردن نیست ولی اجازه بدهید کمی از بد بودنش برایتان تعریف کنیم شاید متقاعد شدید و پول‌تان را برای هاوایی دور نریختید.

فیلمساز چند بار از موسیقی ساسی مانکن در فیلم خود استفاده کرده که همین یک مورد به خوبی نشان دهنده ابتذال هاوایی است. ولی خب کارگردان از این رو اصلا کم نگذاشته و مخاطب را مدام با ابتذال‌های پی‌درپی غافلگیر می‌کند.

اصرار به نشان دادن رقص و پای لخت زنان در فیلم نشان می‌دهد هاوایی حرفی ندارد که بزند و برای دیده شدن روی همین چیزها حساب باز کرده است.

فیلم هاوایی مثلا یک فیلم کمدی است ولی مخاطب در هیچ کجای آن نمی‌خندد و فقط منتظر است این سم تصویری تمام بشود.

سایت چهره ها نوشت:

همن گودرزی تصور کرده یک طنز سیاسی ساخته، اما آنچه روی پرده دیده می‌شود فیلمی مبتدیانه است که تمامی عناصر ساختاری‌اش سطحی و فارغ از چارچوب‌های ژانری به شکلی آشفته و شلخته رها شده‌است؛ صمد در ایران در ورزش بوکس فعالیت دارد و ناموفق است و تنها یک مدال برنز دارد، اما پرادعا و زور‌گو است، به هنگ‌کنگ می‌رود و با همدستی دوست قدیمی‌اش داوود پناهنده می‌شود و برای دریافت ویزای امریکا در شبکه‌های معاند حرف‌های سیاسی می‌زند که اساساً شوخی است.

از این جهت که این‌گونه اعتراضات سیاسی را در فیلم‌های دیگر هم دیده‌ایم که اینجا کلیشه و نخ‌نما شده‌است، در فیلم هاوایی انگار خبری از فیلمنامه نیست، آنچه دیده می‌شود حاصل موقعیت‌های مقطعی بی‌منطق است که از فیلم‌های دیگر کپی‌برداری شده‌اند؛ مانند کاراکتر داوود که به دروغ خودش را تاجر جا می‌زند تا از صمد کلاهبرداری کند و حالا گودرزی سعی داشته بگوید که صمد ناموس‌پرست است و حامی خواهرش.

تمام این‌ها موقعیت‌های آیتم‌گونه‌ای است که باعث ایجاد خط روایی نمی‌شود، چرا‌که هاوایی یک خط طرح لاغر و بی جان دارد که گودرزی مانند کارگردانان دیگر تصور کرده زوج امیر جعفری و امین حیایی در اجرا می‌توانند قصه را به سمت ژانر کمدی هدایت کنند، اما نه‌تنها چنین اتفاقی رخ نداده بلکه این دو بازیگر به حدی بی‌کیفیت و تکراری بازی می‌کنند که اساساً نتوانستند در نقش خودشان هم تأثیر حداقلی داشته‌باشند تا حتی بتوانند با کاراکتر همیشگی خود مخاطب را بخندانند، از سوی دیگر کلیشه‌پردازی در هاوایی اولویت است.

 

حاشیه های فیلم هاوایی

حضور ریحانه پارسا، بازیگر معروف در این فیلم، منجر به ایجاد صحنه‌ های غیر متعارف و رقص امیر جعفری شده است، که این اقدامات نه تنها نامناسب بوده، بلکه اعتراضات مردم و حاشیه‌ های بزرگی را برانگیخته است.

سازمان سینمایی به‌خاطر این مسائل، یک اطلاعیه منتشر کرده و اقدام به بازبینی محتوای فیلم «هاوایی» کرده است. در این اطلاعیه آمده است که این فیلم، که در سال ۱۳۹۷ تولید شده، پس از اصلاحات بسیاری در سال ۱۴۰۲ مجدداً به نمایش گذاشته خواهد شد. تغییرات انجام شده شامل حذف یا تغییر مواردی است که ممکن است حساسیت یا نگرانی در مخاطبان ایجاد کند.

واکنش اخیر وزارت ارشاد نیز از دو جهت قابل بررسی است. این وزارتخانه به‌طور اولین بار در مواجهه با اعتراض به یک فیلم، اقدام به اصلاح محتوا کرده و فیلم را به سرنوشت توقیف نشده فیلم‌ ها تبدیل نکرده است. این موضوع ممکن است به عنوان یک قدردانی از حقوق مخاطبان تلقی شود، اما پرسش اصلی این است که چرا باید وزارت ارشاد به فیلمی مانند «هاوایی» مجوز دهد؟

در این چارچوب، نکته جالب این است که «هاوایی» با درآمد نزدیک به 21 میلیارد تومان، با قیمت بلیت 80 هزار تومان، نه تنها نتوانست خنده مخاطب را جلب کند بلکه باعث اتلاف وقت مخاطبان شده است. این فیلم به سرعت مخاطبان را از خود دور کرده و از سینما خارج کرده است.

این وضعیت به وضوح نشان دهنده ضرر مالی و اتلاف وقت این فیلم است. در اینجا سوال مطرح می‌ شود که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان یک وزارتخانه فرهنگی دقیقاً از چه چیزی دفاع می‌ کند؟ آیا از حقوق و مال مردم یا از مصلحت سازندگان این فیلم، که احتمالاً فقط به دلیل مزایای شخصی و کسب درآمد از ساخت آثاری ناکام و ضعیف، به سینما می‌ پردازند؟ این وضعیت ممکن است به طور کلی به تضاد منافع مردم و سازندگان در عرصه سینما اشاره کند و این امر می‌ تواند سبب فراموش کردن کل منافع سینمای ایران در مقابل منافع شخصی گردد.

بیشتر بخوانید: نقد فیلم ویلای ساحلی